بینایی میخونم...چیزیش برام غریبه نیست...انگار که تجربه کرده باشم قبلا تمام حس های تو کتابو...!
----------------------
همسایه پایینیمون معتاد بود...سالها...واژه ی اعتیادو من با اون یاد گرفتم...بوی تریاک رو هم همین طور...شبها که با احسان از بیرون میومدیم باهامون حرف میزد... میگفت بَه! گل و بلبل و سنبل! ...به ماشینمون میگفت سنبل....! چند روز پیش به یکی از همسایه ها گفته بود که فلانی و فلانی فوت کردن...حالا نوبت منه...
نوبتش شد...خوابید و دیگه بلند نشد...پسرش بالای سرش گریه میکرد و میگفت یادته هر کی میمرد میگفتی تف به این دنیا؟! حالا بلند شو بگو...بگو تف به این دنیا...!
یکی از همسایه ها می گفت بهتر که مرد...من اما دلم نیومد...هر دفعه به ذهنم میاد میگم خدا بیامرزدش...جای خالیش کاملا حس میشه...
بعد شنیدیم که گفته هر کدوم اعضای بدنش که به درد میخورد مثل دریچه ی قلب و یه قسمتی از پاشو اهدا کنن!
---------------------
قضاوت کار وحشتناکیه...هیچ وقت و هیچ جا نمی تونی مطلق در مورد بد بودن و یا خوب بودن کسی قضاوت کنی...از کجا معلوم که تو توی اون شرایط کار بهتری انجام بدی...قضاوت از اون کارهاییه که بی شک فقط و فقط مخصوص خداست...وقتی این طوری فکر میکنی به این نتیجه میرسی که واقعا معلوم نیست که قیامت چی جوری باشه...کیا قراره بهشتی و کیا قراره جهنمی باشن...
---------------------
زندگی پره دوراهیه...زندگی کردن تو همچین شرایطی دل شیر میخواد...خدا بهمون دل شیر بده!!!!
گذاشتم پستم بمونه...مهم نیست که درسته یا غلط...مهم حسی و حرفی ایست که روزی به نظرم اومده و به فکر ثبتش افتادم...
یه چیزی من به فهیمه گفتم که در جوابش بیشتر ناراحت شد و احسان هم گفت وقتی در مورد کسی حرف میزنی نمی تونی همچین توقعی داشته باشی...حقیقت اینه که اینجا قلمرو شخصی منه و حرفهایی که می نویسم حس من تو اون لحظه...برای خوندنش باید ظرفیت داشته باشی...شاید خیلی به نظر سنگین بیاد ولی من این حقو به هر کسی که وبلاگ داره میدم...
نوشته ی قبل من یک بک گراند داشت...اون موضوع حل شد و الان اصلا اون حس رو ندارم...ولی همچنان به نظرم یک نوشته ی کاملا منطقی میاد...کاملا منطقی و بدون احساس...شاید عادت نداریم یک نوشته ای که فقط زایده ی عقل باشه رو بخونیم...
در هر صورت فعلا همه چی آرومه و ما مثل قبل مخلص دوستان هستیم!