به کسی توصیه ای میکنم... چیزی که خودم مطمئنم که انجام میدم... یا انجام نمیدم... بعد چند دقیقه به دلیلی همون کار رو انجام میدم یا انجام نمیدم... بعد فکر میکنم به این همه اطمینانی که داشته ام... به نگاهی که از بالا کرده ام... به قیافه ای که زمان توصیه گرفته ام...
من خودم... پر از نقص و عیبم... پر از اشکال های بعضا نابخشودنی... هر چند که نسبت به قبل خیلی خیلی کمتر توصیه میکنم، ولی در کل همین میزان توصیه کردن هم عادت خوبی نیس...
ما ایرانیها... متاسفانه در خیلی از موارد این رو یه جور محبت کردن میدونیم... یه جور اهمیت دادن
ولی به نظر من بهترین راه اذیت کردنه فقط...
سلام
این خوبه که آدم بدونه مشکل کجاست و اونو رفع کنه.
از اون بهتر، اینه که بدونه مشکلش کجاست و سعی بر رفع کردنش کنه.
خوشا بحالتان خاتونی.
یا علی