امروز این قابلیت رو داشت که یکی از بدترین روزای عمرم باشه!

وقتی صبح با استرس جزوه های نخوانده ی فارماکو بلند می شم...وقتی تند تند بدون فهمیدن یک کلمه از اونا می خوانمشون و تمام جزوه ام را رنگی می کنم بلکه فرجی برای فهمیدنشون بشه...وقتی دانشگاه می رم و میبینم جو عادی نیست...کارت میبینن خیلی جدی تر از روزای دیگه و وارد دانشگاه می شم و بچه هایی که اوضاعشون بهتر از من نیست و هر کدومشون یه جایی در حال سر و کله زدن با یه جزوه ان ...و در نهایت امتحان فارماکو که خوشی این روز را کامل کنه!

به قول یکی از بچه ها دانشگاه امروز ترسناک بود...ترس! واژه ی عجیبیه...نه؟!

< خدایا،من از دنیای تو بی تو میترسم>

یاد حرفهای استادمون میوفتم...یاد تمام حرفهایی که تو این مدت شنیدم...

وقتی خواهرم واسه گذشتن از غول کنکور! پشت در بسته ی اتاقش بلند بلند فلسفه و تاریخ و عربی می خوانه...بهش حسودیم میشه...یه آن با تمام وجود دلم می خواد که هم سن اون بودم!

بعد از ظهر امروز انقدر هوا سنگینه که احساس می کنم به زور دارم نفس میکشم!

یاد تاریخ میوفتم...تمام آدمهایی که یه روزی جای ما بودن و آدمهایی که یه روزی جای ما میان...

کی وقت صلح امام حسن و کی وقت جنگ امام حسین است؟!....یاد اون حدیثی میوفتم که وقتی امام زمان ظهور می کنه و اسلام واقعی را بیان می کنه انگار که دین جدیدی آورده است! یاد اسلام، این دین کامل میوفتم که هر کسی هر جور خواست تفسیرش کرد و خودش را کرد مسلمون واقعی!

یاد تمام واژه هایی میوفتم که دیگه انقدر شنیدمشون که حالم بد می شه...دموکراسی...آزادی بیان...عدالت...بوی شعار گرفتن همشون بدجور!

یاد آیه ای میوفتم که با باز کردن قرآن، شاید خدا برای تسکین این همه درد می گوید...آیه ای که در مورد صبر است...

صبــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر می کنم....