دیروز کسی می گفت که نمی دونم چرا هیچ چیزی عمیقا من رو خوشحال نمیکنه...مثلا وقتی نگاه میکنم به کسی و میبینم شاده تعجب میکنم و نمی تونم درکش کنم...
من چند لحظه ای مکث کردم...مونده بودم که چی باید بگم...یعنی قاعده ی دوستی و دلداری و معرفت و این چیزا ایجاب می کرد که یه چیزی بگم...آخرش این جمله ای بود که گفتم: هیچ کس عمیقا خوشحال نیست...!
حالا اگه بخوای از بعد مذهبی به این قضیه نگاه کنی احتمالا دلیلش اینه که اینجا...این چیزها ته اون جایی نیست که باید باشیم یا باید داشته باشیم...اما اینکه واقعا این احساسش طبیعی بود یا نه...شک دارم!
طبیعی نبود
به نظرم اون طرف هنوز نتونسته متوجه بشه که
مهم این نیست که چیزی یا اتفاقی بتونه تو رو 100% شاد کنه،
مهم اینه که تتتتتتتو ،100% و با تمام وجود از اون اتفاق هر چند کوچیک شاد بشی و لذت ببری
یاد این جمله هم افتادم که:
همیشه چیزی برای غصه خوردن پیدا میشه،مهم اینه که تو اونا رو زود زود گم کنی
;)
(a30)
آدم تا وقتی که نخواد ،هیچ کسی نمیتونه بهش شادی 100% رو القا کنه
:))))
شاد باشید!!!