این پست مخصوص...با سس زیاد!...واسه دوستای گلی که غر زدنشون بی انتهاس! :) :* 

هر چی هم که شماها خودتونو به در و دیوار بکوبید که من تغییر کردم...که کم شدم! کمرنگم! هر چی هم بگین که بی مرام شدم و نیستم و عوض شدم و تحویل نمیگیرم و سر سنگین شدمو... من میگم عمرااااااااااااااااا....یعنی اصلااااااااااااا...یعنی همونم که بودم و تازه حالا شاید بیشتر دلم براتون تنگ بشه و بیشتر یادتون بیفتم ( فکر کنم سرم به جایی اصابت کرده! :دی)  

دوستی ۱ ماهو ۲ ماهو نمیشه فراموش کرد چه برسه به ۶ سال ( واسه دوستای دانشگاهی) و بیشتر ( واسه دوستای غیر دانشگاهی) با هم زندگی کردنو و شریک خاطرات همه لحظه های با هم بودنو! 

عجیب و مسخره اس و هیچ جوری تو مخیله ام نمیگنجه روزی که ذره ای تغییر کرده باشم تو حسی که بهتون دارم و یا کم شده باشه نقشتون توی فکرم و زندگیم... معلومه که زمان کنار هم بودنمون از نظر فیزیکی کم شده! چون دیگه مجبور نیستیم ۷ صبح از خواب بلند شیم و( در مورد خودم غرهای مهسا و منیره رو تو ایستگاه اتوبوس به خاطر۱۰ دقیقه ی ناقابل تاخیر !تحمل کنم) و بدوبدو بیایم که ۸! (یادم نیاد این ساعت دانشگاه بوده باشم!) سر کلاس باشیم و تمام دو ساعت درس رو ور بزنیم! و فهیمه هم بخوابه...بعد بدوییم بریم این انرژی رو که واسه فک زدن هدر دادیم تو بوفه جبران کنیم و دوباره کلاس بعد... 

معلومه که نمی تونیم فاصله ی بین کلاسها رو با سینما و پارک و نمایشگاه و بازارچه خیریه و ...پر کنیم... 

ولی دوستیهامون میمونه و من قول میدم که عمیق تر میشه و بهتر...به شرط اینکه بخواهیم که من میخوام قطعا... 

---

 خیلی حال کردین نه؟! معلومه... از اون لبخندای ماسیده رو قیافتون! :دی