به خانومه تو آرایشگاه میگم که شیفتم...شاید یه کم عجله کنه! اما نه تنها اندکی هم به سرعتش افزوده نمیشه که یوهو درددل کردنش هم میگیره...! 

میگه کجا کار میکنی و چی کار میکنی...سه ثانیه از جواب دادنم نمیگذره که داروهاشو از تو کیفش درمیاره و نشونم میده...حس انسان دوستانه ام! میگه باید همیشه و در هر شرایطی جواب سوال های مردم رو بدی...براش توضیح میدم و تشکر میکنه و داروهاشو میذاره تو کیفش...بعد درست زمانی که من دارم از اینهمه خوب بودن خودم کیف میکنم این خاطره رو تعریف میکنه: 

« من از داروسازا خیلی خاطره ی خوبی دارم...دم خونمون یه داروخونه ای بود که یه دختر جوونی دکترش بود...انقدر این دختر ماه بود که حد و مرز نداشت...خیلی با حوصله همه داروها رو برات توضیح میداد و کمکت میکرد و اگه نیاز به رفتن پیش متخصص بود بهمون میگفت و اگه نمیدونستیم کجا میگشت و برامون پیدا میکرد. اگه یه دارویی داشتیم که تو داروخونه نبود٬ میسپرد تا برامون بیارن و شده بود عضوی از خونواده ی ما...حالا رفته تخصص بخونه تو یکی از شهرستانا...خدا هر جا هست نگهدارش باشه...» 

آدمهای خوب...آدمهای خیلی بهتر از ما...هستن و دارن زندگی میکنن...آدم مدام باید با خودش تکرار کنه این حرفهارو...!!