حرفهای نگفتنی حرفهاییه که به زبان خاصی نیست انگار! فقط پس ذهنت هست...مثل مفهومی یا خاطره ای...شاید شکل داشته باشه حتی...شکلی که فقط خودت میبینی و قابل توضیح نیست برای کسی...این قسمت از ذهن آدم...فضای گسترده تنهایی هر کسی است...تنهایی که به اشتراک گذاشتنش نه تنها حالت رو خوب نمیکنه که تمام آنچه از خود! ساختی رو خراب میکنه... تو همین فضای مخصوص به خودت آنچه از آدم های مختلف دیده ای و ساخته ای وجود داره، انگار یه کپی از هر که میشناسی به شکلی که دوست داری و فکر میکنی در مورد اون آدم...نه اون شکلی که واقعا هست...حتی تو این فضا با این آدم ها هر جور که دوست داری حرف میزنی و هر چه بخواهی میگی، اون وقت اونها بر اساس برداشت تو از هر شخصیتی همون طور جوابت رو میدن و باهات رفتار میکن...
قابل درک هست این چیزی که گفتم؟!
سلام .
واقعا هرچی بخودم فشار اوردم که متوجه بشم اینا که گفتی یعنیچی، اصلا متوجه نشدم.
نمیدونم اینا سختن یا من حرفای سخت بلد نیستم.
آفرین که هر چند کوتاه آپ می کنی! منم زندگی شلوغی دارم اما خوشحالم که برا خیلی چیزا مثه وبلاگ تو وقت می ذارم! شاید مدیریت زمان من بهتر از توهه (آیکون زبان خیلییییییی دراز) اینایی که گفتی هم قشنگ فهمیدم :)